Wijziging kinderalimentatieregels
Als de ouders niet meer samenwonen, bijv. na echtscheiding, is de ouder waar het kind niet woont in principe verplicht om financieel bij te dragen in de kosten van een kind. We noemen dat kinderalimentatie. Dit is een bedrag dat de ene ouder aan de andere ouder moet betalen zodat die de dagelijkse zorg kan dragen.
Hieronder zal nader worden ingegaan op de vraag hoe dit in de praktijk werkt. Ook zal worden ingegaan op een belangrijke wijziging van de regeling per 1 april 2013.
Belangrijkste aspecten
In de wet is vastgelegd dat ouders verplicht zijn financieel bij te dragen in de kosten van hun kinderen. Deze onderhoudsverplichting krijgt voorrang boven bijv. de verplichting om partneralimentatie te betalen voor een ex-echtgenoot. In de rechtspraak is de afgelopen decennia een systeem ontwikkeld (“Tremanormen”) om vast te stellen wat ieder van de ouders kan bijdragen. Daarbij spelen de volgende aspecten een rol
1. Behoefte:
Wat is voor dit kind een kostendekkende bijdrage? Daarvoor is een tabel gemaakt waarbij aan de hand van de leeftijd van een kind, het aantal kinderen in het gezin en het inkomen van het gezin waarin het kind is opgegroeid kan worden bepaald wat voor dit specifieke kind een kostendekkende bijdrage is.
2. Draagkracht:
Welk bedrag kan ieder van de ouders betalen? Daarbij is bepalend het inkomen van ieder van de ouders en zijn/haar (noodzakelijke) kosten. Ook kan relevant zijn of de ouder inmiddels weer samenwoont met een nieuwe partner en daardoor de woonkosten kan delen.
3. Aantal onderhoudsplichtigen:
Als de ouder waar een kind woont inmiddels opnieuw is getrouwd, is de stiefouder ook wettelijk verplicht het kind te onderhouden. In die situatie zijn er dus drie onderhoudsplichtige ouders.
4. Bijdragen naar verhouding van draagkracht:
Als is bepaald wat de behoefte van het kind is en wat ieder van de onderhoudsplichtigen kan bijdragen, moet vervolgens een bijdrage van ieder naar draagkracht worden vastgesteld. Al met al soms een hele puzzel.
Praktijk
In de praktijk blijkt het specialistisch werk om te berekenen welke alimentatiebijdrage iemand kan voldoen. Het werd wenselijk gevonden om dit beter inzichtelijk te maken. Daarnaast komt het nu regelmatig voor dat de niet-verzorgende ouder volgens deze systematiek geen draagkracht heeft en dan niet bijdraagt in de kosten van de kinderen. Omdat dat onredelijk werd gevonden, is gezocht naar een regeling waarbij met name de kosten van de alimentatieplichtige ouder een minder grote rol spelen.
Nieuwe regels
In de nieuwe regeling zoals die vanaf 1 april 2013 in procedures uitgangspunt zal zijn, wordt ervan uitgegaan dat bij een bepaald netto salaris een bepaald alimentatiebedrag hoort. Er wordt dus in veel mindere mate rekening gehouden met de kosten van de ouders. In de praktijk zal dat betekenen dat een ouder, die van zijn inkomen niet alle lopende financiële verplichtingen kan dragen, op andere kosten zal moeten bezuinigen en dit niet langer ten koste kan gaan van de onderhoudsplicht voor de kinderen. Zo wordt bijv. niet langer rekening gehouden met de werkelijke woonlasten, maar met een “redelijke woonlast”, die wordt gesteld op 30% van het netto inkomen.
Verder is uitgangspunt dat altijd een minimaal bedrag aan kinderalimentatie verschuldigd is. Bij een netto inkomen tot € 1.250,– per maand moet voor 1 kind € 25,– per maand worden bijgedragen en € 50,– voor 2 of meer kinderen. Bij een inkomen tussen € 1.250,– en € 1.300,‑‑ wordt de bijdrage € 75,– per maand etc.
Wanneer van toepassing?
De nieuwe regeling is op zichzelf geen reden om de rechtbank te vragen de bijdrage opnieuw vast te stellen. Dat zou immers veel nieuwe procedures met zich kunnen meebrengen, wat uitdrukkelijk niet de bedoeling is. Wel zal bij gewijzigde omstandigheden na 1 april a.s. de nieuwe regeling gelijk van toepassing zijn op beslissingen die de rechter moet nemen.
De praktijk zal uitwijzen of het beoogde doel van de nieuwe regels, te weten dat het eenvoudiger zal zijn om te weten welk bedrag iemand aan kinderalimentatie zal moeten betalen, wordt bereikt. In ieder geval laat het zich aanzien dat wel wordt bereikt dat beide ouders altijd enige financiële bijdrage leveren, en er een evenwichtiger situatie ontstaat.
